کد مطلب:28396 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:130
1925. امام علی علیه السلام: بر آن كه تو را امین شمُرَد، خیانت مكن، گرچه به تو خیانت ورزد؛ و رازش را فاش مساز، گرچه خود، آن را فاش سازد.[2]. 1926. امام علی علیه السلام - از نامه او به اشعث بن قیس -: به درستی كه كاری كه بر عهده توست، لقمه ای نیست برای تو؛ بلكه امانتی است بر گردنت و تو در نظارت بالا دستانت قرار داری.[3]. 1927. امام علی علیه السلام - از نامه اش به یكی از مأموران زكات -: آن كه آشكار و نهانش و كردار و گفتارش دو گونه نباشد، امانت را گزارده و عبادت را خالص، به جای آورده است و او را فرمان دهم كه [ زیردستان را ]نرنجاند و بدانان، بهتان نزند و به سبب امیر بودن، از آنها رو برنگرداند؛ چرا كه آنان، در دینْ برادرند و در به دست آوردن حقوق، مددكار. و تو را در این زكات، بهره ای معیّن و حقّی معلوم و شریكانی ناتوان و تنگ دست است. ما حقّ تو را به تمام می پردازیم. پس تو هم حقوق آنان را به تمام، به آنان برسان؛ وگرنه، روز رستاخیزْ دارای بیشترین دشمنانی؛ و بدا به حال كسی كه نزد خداوند، دشمنانش مستمندان، تهی دستان، درخواست كنندگان، رانده شدگان، بدهكاران، و در راه ماندگان باشند. و آن كه امانت را سَبُك شمارد و در آن خیانت روا دارد و جان و دین خود را از خیانتْ پاك ننماید، خود را در دنیا به خواری و رسوایی افكنده است و چنین كسی، در آخرتْ فراری تر و رسواتر است؛ و به درستی كه بزرگ ترین خیانت، خیانت به مردمان است و زشت ترین دغلكاری، ناراستی است با پیشوایان. والسلام![4].
1924. امام علی علیه السلام: امانت را به آن كه شما را امین شمُرَد، بازگردانید؛ گرچه قاتلان فرزندان پیامبران باشند.[1].